พระครูจันทคุณาภรณ์ (จำปา) วัดอินทราวาส ประดู่ กทม. | อนันต์พุทธคุณบางพระ

หลวงพ่อจำปาท่านเป็นทหารผ่านศึก ท่านถูกส่งไปประจำอยู่ที่ภาคใต้ตั้งแต่ คอหงส์ จังหวัดภูเก็ต และเปลี่ยนไปเรื่อยไม่ว่าจะเป็น ยะลา ปัตตานี นราธิวาส สตูล สุไหงโกลก ปาดังเบซา เลยไปจนถึงมลายู ท่านไปเกือบทุกจังหวัดในภาคใต้ ลุยมาหมดแล้ว และยังผ่านศึกในสมัยสงครามอินโดจีน และสงครามมหาเอเชียบูรพา ก่อนปลดประจำการท่านถูกย้ายจากภาคใต้มาอยู่ที่คลองลึก จังหวัดปราจีนบุรี ชีวิตของท่านนั้นเป็นแบบโลดโผน นักสู้ ท่านได้รับความไว้วางใจจากผู้บังคับบัญชา ร้อยโท ให้เป็นผู้วิ่งถือธงนำหน้าทหาร และยังได้ถ่ายทอดคาถาอาคมให้กับท่าน ท่านเล่าว่า “ถนนหนทาง เดินจนทะลุปรุโปร่งหมดแล้ว ถึงท่านไปอีกก็ยังจำได้”
ยอดนักสู้ ยอดนักรบ วีรบุรุษแห่งคลองบางพรม ตลิ่งชั่น ท่านมีเหรียญตราเหรียญกล้าหาญประดับที่แผงอกในชุดทหารกล้าหลายเหรียญทีเดียว หลังเสร็จศึกสงครามท่านก็ได้มาบวชพระ ซึ่งเป็นอีกหนึ่งภาระกิจที่เหล่าทหารกล้าผ่านศึกมักจะกระทำกันเพื่อเป็นการอุทิศให้เหล่าสัมภเวสีที่ไม่เคยมีเวรต่อกันและได้ทำการประหัตประหารกันจนสิ้นใจตอนที่ยังอยู่ในห้วงแห่งสงคราม จะได้ไม่มีเวรข้ามภพข้ามชาติกันอีก
นอกจากหลวงพ่อจำปาจะเชี่ยวชาญเก่งกาจเรื่องเวทย์มนต์คาถาแล้ว ท่านยังเป็นหมอแผนโบราณที่เก่งรักษาโรคที่หมอแผนปัจจุบันรักษาไม่หายแล้ว เมื่อมาถึงมือหลวงพ่อพ่อแล้ว รักษาหายทุกราย อย่างเช่นมะเร็งในมดลูกระยะสุดท้าย หมอโรงพยาบาลไม่รับรักษาแล้วบอกให้ทางญาติทำใจได้เลย แต่เมื่อทางหลวงพ่อรับปากรักษาให้แล้วกับหายอย่างน่าอัศจรรย์ ถึงขนาดหมอแผนปัจจุบันยังเข้ามารับการรักษาจากท่านเลย เหตุเพราะท่านรักษาด้วยสมุนไพรและกำกับด้วยคาถาอาคมอีกที ก่อนใส่หม้อดินเคี่ยวต้มจนสตุ ตัวยาออกมาเพื่อดื่มกิน ทุกวันนี้ยังร่ำลือกันถึงกิตติศัพท์การรักษาของหลวงพ่ออยู่เลยครับ
เรื่องยาต้น (ยาหม้อ) หลวงพ่อจะจัดยาให้ตามแต่อาการของโรคนั้นๆ พร้อมทั้งใส่หม้อดินให้ บางทีญาติโยมถวายค่ายายังไม่พอกับค่าสมุนไพรและหม้อดินเลย ระยะหลังๆ หลวงพ่อบอกว่า “ไม่ไหว สั่งหม้อดินมาลงแต่ละครั้ง ใช้เงินจำนวนมาก หลวงพ่อไม่มีเงินให้ ให้คนไข้ไปซื้อหม้อมาต้นเองท่านจะเก็บเงินไว้สร้างกุฏิ สร้างเมรุ”
เคยมีคนป่วยบางคนเป็นมะเร็ง มาขอรับการรักษาจากท่าน ท่านก็แนะนำให้ไปหาหมอที่โรงพยาบาล บางคนหมอที่โรงพยาบาลไม่รับแล้ว ท่านก็รักษาให้ จนกระทั้งหายเป็นปกติ
ในสมัยที่หลวงพ่อจำพรรษอยู่ที่วิหารหลังเก่า ดึกดื่นเที่ยงคืน ตีหนึ่ง ตีสอง ญาติโยมมาเคาะประตูวิหาร ให้หลวงพ่อช่วยไปดูอาการของไข้ซึ่งป่วยอยู่ที่บ้าน หลวงพ่อจะรีบห่มผ้าและเดินทางไปดูอาการคนไข้ โดยท่านไม่เอ่ยปากบ่นแม้แต่เพียงคำเดียว มีแต่จะสอบถามอาการและรักษาให้ด้วยความเมตตา
หลวงพ่อบอกว่า ต้นยาของท่านมีอยู่รอบวัด หลังโบสถ์บาง ข้างกุฏิบ้าง เมื่อคนป่วยเป็นฝี หรือ เป็นโรคที่ต้องใช้ยาสด หลวงพ่อจะดูอาการให้ แล้วเดินหายไปสักพักหนึ่ง จะกลับมาพร้อมต้นสมุนไพร และใส่ปากเคี้ยว ให้ละเอียด พ่นไปที่บริเวณที่เป็นฝี วิชานี้หลวงพ่อบอกว่าได้จากหลวงพ่อปาน
หลวงพ่อบอกว่า ต้นยาของท่านมีอยู่รอบวัด หลังโบสถ์บาง ข้างกุฏิบ้าง เมื่อคนป่วยเป็นฝี หรือ เป็นโรคที่ต้องใช้ยาสด หลวงพ่อจะดูอาการให้ แล้วเดินหายไปสักพักหนึ่ง จะกลับมาพร้อมต้นสมุนไพร และใส่ปากเคี้ยว ให้ละเอียด พ่นไปที่บริเวณที่เป็นฝี วิชานี้หลวงพ่อบอกว่าได้จากหลวงพ่อปาน มีคนไข้ที่รักษาจากที่อื่นมาแล้วไม่หาย มาขอความเมตตาจากหลวงพ่อให้ช่วยรักษา หลวงพ่อท่านก็เมตตารักษาให้ กินนอนอยู่ที่วัดเสร็จ พอหายแล้วก็กลับบ้าน ไม่ได้ช่วยค่ายาให้กับหลวงพ่อเลย ท่านบอกว่า “ช่วยให้เขารอด และพ้นจากโรคภัยไข้เจ็บ เราก็ได้บุญแล้ว
ท่านเป็นพระสงฆ์ที่บริสุทธิ์ทังกาย วาจา ใจ กราบได้อย่างสนิทใจ เป็นพระสงฆ์ที่หายาก มีคุณแก่ประชาชน อย่างหาที่สุดมิได้ ท่านเป็นพระสงฆ์ที่สำเร็จกสินหลายอย่าง สามารถรู้วันตายของท่านได้เอง ก่อนท่านจะสิ้นสังขาร ท่านเคยบอกแก่ลูกศิษย์ของท่านว่าเจ้ากรรมนายเวรเขามาตามแล้ว หนียังไงก็ไม่พ้น ก่อนท่านจะจากไป ท่านได้รับกิจนิมนต์ฉันเพลที่ต่างจังหวัดแถวนครปฐม ท่านได้นั่งรถยนต์ไปฉันเพลเสร็จแล้วขากลับรถได้เกิดอุบัติเหตุประสานงากัน และท่านก็ถึงแก่มรณะภาพไป ยังไว่แต่ความเศร้าโศกเสียใจอย่างสุดที่จะประมาณได้ เหลือไว้แต่คุณงามความดีที่ท่านได้สร้างเอาไว้ให้ลูกศิษย์ได้คิดถึงด้วยความอาลัย